Κατά τη διάρκεια του μαθήματος η έμφαση δίνεται λιγότερο στη σχέση του σκηνοθέτη με το κείμενο και περισσότερο στην εξάσκησή του με στόχο τη δημιουργία σκηνικής ζωής (αξιοποίηση του χώρου, δημιουργία δράσεων, διδασκαλία των ηθοποιών). Με την έννοια αυτή, τα κείμενα λειτουργούν ως αφορμές. Η ουσιαστική δραματουργία είναι η ίδια η σκηνοθεσία. Επίσης δεν δίνεται έμφαση στο φωτισμό ή τη σκηνογραφία. Ως μεθοδολογικά εργαλεία, χρησιμοποιούνται στοιχεία από τη μέθοδο Viewpoints της Αν Μπόγκαρντ. Ιδιαίτερη σημασία δίνεται στην ποιότητα της σχέσης του σκηνοθέτη με τον ηθοποιό. Οι φοιτητές διδάσκονται μία σειρά ασκήσεων τις οποίες καλούνται να εφαρμόσουν συνεργαζόμενοι με τους ηθοποιούς. Η σκηνοθεσία αντιμετωπίζεται ως σύνθεση των αποτελεσμάτων που προκύπτουν από ασκήσεις των ηθοποιών. Ο Γκροτόφσκι μιλά για την ανάγκη αυτενέργειας του ηθοποιού, ώστε οι πειθαρχημένες ασκήσεις να αποκτούν στο τέλος ένα νόημα. Η εξάσκηση του σκηνοθέτη στο να μπορεί να εξασφαλίσει στον εαυτό του και στον ηθοποιό συνθήκες ισορροπίας ανάμεσα στην πειθαρχία και την αυτενέργεια, είναι το τελικό ζητούμενο του μαθήματος.
Οι φοιτητές καλούνται να συνεργαστούν μεταξύ τους και να διαχειριστούν μικρά αποσπάσματα από θεατρικά κείμενα, με στόχο την παρουσίαση ενός σκηνικού γεγονότος διάρκειας τεσσάρων λεπτών στο τέλος του εξαμήνου. Εκτός από την παρουσίαση, στο τέλος του εξαμήνου, κάθε φοιτητής παραδίδει ένα αναλυτικό ημερολόγιο πρόβας.
Ανάμεσα στα μαθήματα οι φοιτητές θα πρέπει, με δική τους ευθύνη, να οργανώνουν πρόβες και να εργάζονται πάνω σε ζητούμενα που τους έχουν τεθεί.
